Hoe het begon...

Mijn vriendin, Marianne Renting, is verliefd op Ierland. Een liefde die ik (Joke Buvelot), op vele fronten met haar deel. Zo zijn we beiden gek op de Keltische cultuur en alles wat daarmee samenhangt. Marianne is erg gecharmeerd van de traditionele Ierse muziek en speelt ook zelf fluit en viool. Zelf heb ik niet zo veel met deze muziek (leuk voor een uurtje in de pub) maar vind ik vooral de taal intrigerend; daarom studeer ik al zo'n vier jaar het Ierse Gaelic. Eind november 2007 deed Marianne een busdagtour naar de Wicklow Mountains om naar Avoca te gaan. In dit Ierse plaatsje aan de oostkust werd haar favoriete tv-serie Ballykissangel opgenomen en het leek haar leuk om eens op de set te gaan kijken. De chauffeur van de bus vertelde toen en passant dat er zoiets bestaat als de "Wicklow Way", een met borden aangegeven lange-afstandsroute van zo'n 130 km. Marianne had meteen zoiets van: gaaf! Bij thuiskomst stuurde ze mij een enthousiaste email met de vraag of het mij wat leek zoiets te doen. Ik reageerde met: lijkt me heel leuk, maar ik zie mezelf niet met 20 kilo bagage 132 kilometer lopen. Maar wat bleek: als je de Wicklow Way doet wordt je bagage door een vervoersdienst naar de volgende B&B gebracht. Het enige wat je zelf moet doen is het stuk lopen. Ik vond het hele idee meteen een stuk aantrekkelijker, en na enig geGoogel hebben we besloten het te doen. Natuurlijk konden we ons totaal geen voorstelling maken van wat ons te wachten stond. In de documenten die we van de reisorganisatie kregen toegestuurd stond dat 'ieder redelijk fitte persoon' deze wandeling zou moeten kunnen maken. En redelijk fit vonden we onszelf toch wel, al zijn we beiden de 50 net gepasseerd.