De wekker liep af om 4 uur (in de ochtend, ja!). De koffer had ik de avond ervoor al ingepakt, dus ik hoefde alleen te douchen. Het was nog aardedonker toen ik om half 5 vertrok, richting Den Haag. Het was heel erg stil op de weg. Op dagen zoals deze zou ik willen dat ik een ochtendmens was.
Jacky en ik hadden afgesproken dat ik mijn auto bij haar in de straat zou laten staan. Enerzijds omdat je daar niet hoeft te betalen om te parkeren, anderzijds is de straat redelijk druk, dus (hopelijk) redelijk veilig.
Ik was ongeveer ter hoogte van Rotterdam toen het alarmsignaal afging in de auto en het lampje 'service' begon te branden. Wat nu weer, de auto zou toch uitgerekend nú geen kuren gaan vertonen? Ik besloot door te rijden, we hadden per slot van rekening een vliegtuig te halen. Wel voortdurend gekeken of ik geen vlammen en/of rook zag! Het lampje bleef hinderlijk knipperen, met bijbehorend alarmsignaal!
Ik was dus blij toen ik de auto uiteindelijk kon parkeren. Na de vakantie zou ik wel kijken wat er aan de hand was en als het niet om olie bijvullen ging dan kon ik altijd nog de ANWB bellen.
Jacky stond ook al met haar koffer klaar en samen liepen we naar de halte van lijn 2. We zouden de eerste tram nemen die die ochtend reed, om twintig over zes. Wat we niet van tevoren wisten: alleen in dát weekend stopte de tram niet op het Centraal Station. We moesten dus in de Haagse binnenstad overstappen, waarna we een kwartier moesten wachten op een tram die wél op het station zou stoppen.
Tot overmaat van ramp weigerde de pinpas van Jacky toen we treinkaartjes wilden kopen op het Centraal Station. Na een paar keer proberen uiteindelijk met mijn pasje kaartjes gekocht naar Schiphol. Rennen om de trein te halen van 06:58! Maaarrrr…. trein was (bij wijze van uitzondering) op tijd vertrokken, dusss…. gemist. F*ck, nu moesten we een half uur wachten op de volgende. Dat betekende dat we hoogstwaarschijnlijk geen tijd zouden hebben om te shoppen en rond te kijken op Schiphol. Het was al bijna acht uur toen we aankwamen op Schiphol. Het nieuwe systeem waarbij je zelf bij grote zuilen je tickets kunt printen werkt erg snel. Maar we liepen opnieuw enige vertraging op bij het inleveren van de koffers. Toen we uiteindelijk door de douane waren moesten we meteen richting Gate, omdat het boarden al was begonnen. Ik snakte nog naar een kop koffie, die ik uiteindelijk heb gekocht en lopend en half rennend heb leeggedronken.
Het vliegtuig landde om 10:10 op Dublin Airport. De luchthaven ligt best wel ver van de stad en de trein zou om 11.05 vertrekken vanaf Connolly Station. Gelukkig hadden we snel de koffers en voor d
e snelheid besloten we om niet met de pendelbus te gaan maar een taxi te nemen.
Ierland is natuurlijk het land van Murphy's Law: we misten opnieuw de trein. Connolly Station heeft leuke winkels en terrasjes, dus hebben we het nuttige met het aangename verenigd: we hebben onze eerste pint Guinness gedronken. De volgende trein zou pas om 13:05 vertrekken, dus we hadden twee hele uren om wat te eten en te drinken. En lekker in de zon te zitten, die door het glazen dak naar binnen scheen.
We zouden nu niet eerder aankomen in Carrick-on-Shannon dan 15:15 uur. Jammer, want daardoor was er geen ruimte meer om vandaag nog te gaan varen.
Het station in Carrick-on-Shannon was compleet verlaten. Volgens de botenverhuurmaatschappij zou het een kwartiertje lopen zijn naar de jachthaven. Normaal gesproken natuurlijk geen probleem, maar met twee zware koffers (naast de rugzakken) besloten we een taxi aan te houden.
Een aardige jongeman (Tomás) bracht ons naar onze boot. Hij legde kort uit hoe alles werkte: vooruit, achteruit en hoe het toilet te bedienen. Daarna gingen we een piepklein stukje varen. Onder de brug door, keren, terug, aanleggen en dat was het. Hij overhandigde ons de sleutel van de boot en weg was hij. Dit was wel een heel erg summiere vaarles zeg!
Jacky en ik hadden afgesproken dat ik mijn auto bij haar in de straat zou laten staan. Enerzijds omdat je daar niet hoeft te betalen om te parkeren, anderzijds is de straat redelijk druk, dus (hopelijk) redelijk veilig.
Ik was ongeveer ter hoogte van Rotterdam toen het alarmsignaal afging in de auto en het lampje 'service' begon te branden. Wat nu weer, de auto zou toch uitgerekend nú geen kuren gaan vertonen? Ik besloot door te rijden, we hadden per slot van rekening een vliegtuig te halen. Wel voortdurend gekeken of ik geen vlammen en/of rook zag! Het lampje bleef hinderlijk knipperen, met bijbehorend alarmsignaal!
Ik was dus blij toen ik de auto uiteindelijk kon parkeren. Na de vakantie zou ik wel kijken wat er aan de hand was en als het niet om olie bijvullen ging dan kon ik altijd nog de ANWB bellen.
Jacky stond ook al met haar koffer klaar en samen liepen we naar de halte van lijn 2. We zouden de eerste tram nemen die die ochtend reed, om twintig over zes. Wat we niet van tevoren wisten: alleen in dát weekend stopte de tram niet op het Centraal Station. We moesten dus in de Haagse binnenstad overstappen, waarna we een kwartier moesten wachten op een tram die wél op het station zou stoppen.
Tot overmaat van ramp weigerde de pinpas van Jacky toen we treinkaartjes wilden kopen op het Centraal Station. Na een paar keer proberen uiteindelijk met mijn pasje kaartjes gekocht naar Schiphol. Rennen om de trein te halen van 06:58! Maaarrrr…. trein was (bij wijze van uitzondering) op tijd vertrokken, dusss…. gemist. F*ck, nu moesten we een half uur wachten op de volgende. Dat betekende dat we hoogstwaarschijnlijk geen tijd zouden hebben om te shoppen en rond te kijken op Schiphol. Het was al bijna acht uur toen we aankwamen op Schiphol. Het nieuwe systeem waarbij je zelf bij grote zuilen je tickets kunt printen werkt erg snel. Maar we liepen opnieuw enige vertraging op bij het inleveren van de koffers. Toen we uiteindelijk door de douane waren moesten we meteen richting Gate, omdat het boarden al was begonnen. Ik snakte nog naar een kop koffie, die ik uiteindelijk heb gekocht en lopend en half rennend heb leeggedronken.
Het vliegtuig landde om 10:10 op Dublin Airport. De luchthaven ligt best wel ver van de stad en de trein zou om 11.05 vertrekken vanaf Connolly Station. Gelukkig hadden we snel de koffers en voor d
e snelheid besloten we om niet met de pendelbus te gaan maar een taxi te nemen.Ierland is natuurlijk het land van Murphy's Law: we misten opnieuw de trein. Connolly Station heeft leuke winkels en terrasjes, dus hebben we het nuttige met het aangename verenigd: we hebben onze eerste pint Guinness gedronken. De volgende trein zou pas om 13:05 vertrekken, dus we hadden twee hele uren om wat te eten en te drinken. En lekker in de zon te zitten, die door het glazen dak naar binnen scheen.
We zouden nu niet eerder aankomen in Carrick-on-Shannon dan 15:15 uur. Jammer, want daardoor was er geen ruimte meer om vandaag nog te gaan varen.
Het station in Carrick-on-Shannon was compleet verlaten. Volgens de botenverhuurmaatschappij zou het een kwartiertje lopen zijn naar de jachthaven. Normaal gesproken natuurlijk geen probleem, maar met twee zware koffers (naast de rugzakken) besloten we een taxi aan te houden.
Een aardige jongeman (Tomás) bracht ons naar onze boot. Hij legde kort uit hoe alles werkte: vooruit, achteruit en hoe het toilet te bedienen. Daarna gingen we een piepklein stukje varen. Onder de brug door, keren, terug, aanleggen en dat was het. Hij overhandigde ons de sleutel van de boot en weg was hij. Dit was wel een heel erg summiere vaarles zeg!
Het toilet is overigens een hoofdstuk op zich. Boven het toilet hangt een bordje waarop staat: Don't throw anything into the toilet that you have not first eaten. En in plaats van doortrekken moet je hem eerst leegpompen, schakelaar omzetten en weer volpompen.
We zijn allereerst zelf nog een stukje gaan varen. Een boot is wel even heel iets anders dan een auto zeg. Hij reageert bijvoorbeeld traag op stuurbewegingen en een rem zit er al helemaal niet op. Maar, voor twee amateurs ging het heel redelijk. Goed aangemeerd. Nou ja, de steiger bijna doormidden geramd, maar volgens Tomás hoefden we ons over een krasje geen zorgen te maken. Dat hoorden we graag natuurlijk!Omdat Jacky erg veel last had van haar knie en mijn zicht in de verte sinds mijn ooglaserbehandeling niet optimaal was, was de taakverdeling snel gemaakt: Jacky zou aan- en afmeren en ik zou steeds op en af de boot springen om de touwen los dan wel vast te maken.
Het was te laat om nog écht te gaan varen, dus zijn we Carrick-on-Shannon ingegaan.
Carrick-on-Shannon (Iers: Cora Droma Rúisc, dat "dam van de moerassige heuvelrug" betekent) is de grootste stad van de provincie Leitrim, met iets minder dan 3500 inwoners.Bij een pub Poitín Still hebben we lekker iets gegeten en gedronken.
Daarna wat rondgekeken, boodschappen gedaan en toen terug naar de boot. Onze koffers uitgepakt en alles een plaatsje gegeven. Alles op de boot is echt klein, je moet niet langer zijn dan 1,80 m, want dan stoot je voortdurend je hoofd. Nog lekker even zitten kletsen in de avondzon op het achterterras van onze boot. 
Via verschillende sms'jes weet ik dat het in Nederland vreselijk weer is, een leuke gedachte!We waren best moe van het reizen, dus we zijn al om een uur of elf gaan slapen.
