Door de constante miezerregen werden we behoorlijk nat. Na ongeveer een uur kregen we een pittige klim voor onze kiezen: we moesten langdurig over grote keien een flink stuk omhoog klimmen, de Mullacor op (657 m). We waren beiden blij dat we de Wicklow Way niet andersom liepen, want dit pad naar beneden zou écht heel eng zijn geweest. Het was heel stijl en heel hoog. Boven aangekomen is de berg kaal en wordt bedreigd door erosie. Daarom zijn hier bielzen aangebracht op het looppad. Dat loopt erg prettig. In de middag bereikten we Glendalough.
Ook hier gold weer dat we amper tijd kregen om te rusten. Het was intussen wel droog geworden, maar het stikte van de midges. Dat zijn superkleine muggen (een soort knutten) die gemeen kunnen steken. Vooral als je er allergisch voor bent (zoals Marianne) kun je er behoorlijk last van krijgen. Je krijgt niet eens de tijd om je fototoestel scherp te stellen, dan word je meteen belaagd door tientallen van die krengen! Dus maar weer doorgelopen. Nog wel even rondgehangen bij de oude overblijfselen van een monnikenklooster met een ronde toren. 
Maar ook daar maakten de midges ons het leven zuur (toen ik later die avond boven de wasbak m'n haren kamde vielen er nog tientallen dode midges in de wasbak...). Daarbij stak er ook nog eens een ijskoude wind op. De thermometer aan de rugzak van Marianne gaf nog maar 12 graden aan! Bij een brug was het daar stromende riviertje omgetoverd tot een soort wensput, waar mensen allemaal munten in hadden gegooid. Marianne besloot om ook wat munten te offeren en te wensen voor mooi weer morgen! 
Tegen het einde van onze wandeling kwamen we langs een pub met deze tekst. Ik studeer al zo'n vier jaar het Ierse Gaelic, daarom weet ik wat het betekent: "er is geen haard zoals je eigen haard" ofwel: "eigen haard is goud waard". Totaal hebben we gedurende de dag veel te weinig pauze genomen, totaal nog geen uur denk ik. We waren dan ook heel erg moe en door en door koud toen we om half zes bij onze B&B Clondara aankwamen. 
Marianne stortte op een bed en bleef vervolgens bewegingloos liggen. Toen ik twee uur later voorzichtig aan haar schudde kreunde ze: 'ik ga dood...' Ik moest wel lachen natuurlijk, volgens mij is er meer voor nodig om dood te gaan dan een paar kilometer lopen. Gelukkig kon ze het tóch opbrengen om nog eventjes naar de pub te gaan. Er trad een liveband op met covernummers uit de jaren 70 en 80, en dat was best wel leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten