Vandaag moeten we officieel 18 kilometer. Maar vanochtend moesten we er al twee bijtellen om de track te bereiken, en ook de B&B aan het einde van de dag ligt weer (ruim) twee kilometer van de track. Totaal dus zo'n 22 kilometer, dat is zeven uur lopen en twee uur rustpauzes dus totaal zo'n negen uur onderweg.
Na een redelijk summier ontbijt zijn we op tijd vertrokken. Opnieuw moesten we al snel een heel eind klimmen.
Na een redelijk summier ontbijt zijn we op tijd vertrokken. Opnieuw moesten we al snel een heel eind klimmen.
Boven aangekomen twijfelden we heel erg of we wel goed waren gelopen: overal lagen omgezaagde bomen waar we overheen en onderdoor moesten. Maar al snel vonden we weer 'onze' Wicklow Waywegwijzers.
Op een gegeven moment werden we ingehaald door een luid kakelende kudde Amerikanen, die in de omgeving van Loch Deán en Loch Té wandelden. We zijn even gestopt om ze te laten passeren, maar helaas stonden zij een kilometer verderop ook stil, waardoor wij hen weer passeerden. Hierdoor hebben we een heel stuk met hen opgelopen en ons enigszins geërgerd aan hun erg luide conversatie. Gelukkig gingen zij richting Loch Deán, en wij richting Loch Té.
Vanaf White Hill heb je een prachtig uitzicht op Loch Té, waar de familie Guinness schijnt te wonen. Weer verderop loop je een heel stuk evenwijdig aan de Ierse Zee. Het weer was vrij helder, waardoor we in de verte de Ierse Zee konden zien liggen. Het pad over Djouce Mountain gaat kilometers lang over bielzen. 
Om ongeveer half vier hebben we een tijdje liggen uitblazen bij Glencree River. Nadat we een half uurtje hadden gelegen kregen we opnieuw een enorme klim voor onze kiezen. Marianne had weer erg veel last van hoofdpijn en ze had het het laatste stuk duidelijk zwaar. Ik heb aangeboden om spullen voor haar te dragen (mijn rugzak was bijna leeg) maar dat was haar eer te na. 
Het laatste gedeelte ging over een geasfalteerde weg, en Marianne borg haar wandelstokken op. Gedurende de hele reis had ik het idee dat het lopen met behulp van die wandelstokken enorm ophield, en mijn vermoeden werd bevestigd: zonder de stokken ging Marianne er als een speer vandoor. Hierdoor liepen we de laatste twee kilometer met een afstand van zo'n honderd meter tussen ons in; ik kon me voorstellen dat iedereen die ons zag óf zou denken dat we niet bij elkaar hoorden, óf dat we knetterende ruzie hadden.
Om ongeveer kwart over zeven kwamen we aan bij Brook Cottage, onze laatste B&B.
We zijn dus van 's morgens kwart voor 10 tot 's avonds kwart over zeven onderweg geweest! Brook Cottage ligt ver van Enniskerry. Mary, onze gastvrouw, brengt je op verzoek naar Enniskerry, waarna je een taxi terug moet nemen. We hebben van tevoren besloten om dat niet te doen en zelf voor ons eten te zorgen: ik heb opnieuw gekozen voor de kant-en-klare noodles, en Marianne voor Cup-A-Soup met broodjes en een soort kaasspread. Brook Cottage is verreweg de beste B&B die we tot nu toe hebben gehad. De kamer is supergoed uitgerust met een keukenhoekje inclusief broodrooster, waterkoker en magnetron! Marianne besloot een boterham te roosteren en meteen ging het rookalarm af, hahaha. Toen ik 's nachts lag te lezen (Marianne sliep al) kwam er ineens een man de kamer binnen. Eerst had hij niets in de gaten, maar ineens viel het kwartje. Na honderd keer sorry te hebben geroepen maakte hij zich snel uit de voeten...
Op een gegeven moment werden we ingehaald door een luid kakelende kudde Amerikanen, die in de omgeving van Loch Deán en Loch Té wandelden. We zijn even gestopt om ze te laten passeren, maar helaas stonden zij een kilometer verderop ook stil, waardoor wij hen weer passeerden. Hierdoor hebben we een heel stuk met hen opgelopen en ons enigszins geërgerd aan hun erg luide conversatie. Gelukkig gingen zij richting Loch Deán, en wij richting Loch Té.
Vanaf White Hill heb je een prachtig uitzicht op Loch Té, waar de familie Guinness schijnt te wonen. Weer verderop loop je een heel stuk evenwijdig aan de Ierse Zee. Het weer was vrij helder, waardoor we in de verte de Ierse Zee konden zien liggen. Het pad over Djouce Mountain gaat kilometers lang over bielzen. Om ongeveer half vier hebben we een tijdje liggen uitblazen bij Glencree River. Nadat we een half uurtje hadden gelegen kregen we opnieuw een enorme klim voor onze kiezen. Marianne had weer erg veel last van hoofdpijn en ze had het het laatste stuk duidelijk zwaar. Ik heb aangeboden om spullen voor haar te dragen (mijn rugzak was bijna leeg) maar dat was haar eer te na. Het laatste gedeelte ging over een geasfalteerde weg, en Marianne borg haar wandelstokken op. Gedurende de hele reis had ik het idee dat het lopen met behulp van die wandelstokken enorm ophield, en mijn vermoeden werd bevestigd: zonder de stokken ging Marianne er als een speer vandoor. Hierdoor liepen we de laatste twee kilometer met een afstand van zo'n honderd meter tussen ons in; ik kon me voorstellen dat iedereen die ons zag óf zou denken dat we niet bij elkaar hoorden, óf dat we knetterende ruzie hadden.Om ongeveer kwart over zeven kwamen we aan bij Brook Cottage, onze laatste B&B.
We zijn dus van 's morgens kwart voor 10 tot 's avonds kwart over zeven onderweg geweest! Brook Cottage ligt ver van Enniskerry. Mary, onze gastvrouw, brengt je op verzoek naar Enniskerry, waarna je een taxi terug moet nemen. We hebben van tevoren besloten om dat niet te doen en zelf voor ons eten te zorgen: ik heb opnieuw gekozen voor de kant-en-klare noodles, en Marianne voor Cup-A-Soup met broodjes en een soort kaasspread. Brook Cottage is verreweg de beste B&B die we tot nu toe hebben gehad. De kamer is supergoed uitgerust met een keukenhoekje inclusief broodrooster, waterkoker en magnetron! Marianne besloot een boterham te roosteren en meteen ging het rookalarm af, hahaha. Toen ik 's nachts lag te lezen (Marianne sliep al) kwam er ineens een man de kamer binnen. Eerst had hij niets in de gaten, maar ineens viel het kwartje. Na honderd keer sorry te hebben geroepen maakte hij zich snel uit de voeten... 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten