We moesten een kilometer of twee lopen om van de B&B op het pad van de Wicklow Way te komen. En.... binnen een uur zijn we al verkeerd gelopen. We kwamen terecht op een pad dat vol koeienvlaaien lag, met als gevolg dat m'n hele schoenen en m'n broek tot boven m'n knieën onder de koeienstront zaten. Na een paar keer heen-en-weer te hebben gelopen besloten we om terug te lopen naar de laatste wegwijzer die we hadden gezien. We wilden net van start gaan toen een raam van een huis openging en er een vrouwenhoofd verscheen dat vroeg: Are you lost? Ze legde ons snel uit waar we verkeerd waren gelopen en toen we bij het betreffende paaltje aankwamen konden we gewoonweg niet geloven dat we dat hadden gemist. Dat kwam vooral doordat we niet hadden opgelet en hadden lopen kletsen. Na een pittig stukje klimmen zijn we bovenaan een heuvel heerlijk in de zon gaan liggen, naast een groot keltisch kruis. We zijn er zeker een uur blijven liggen, genietend van het prachtige weer.
De bewegwijzering van de Wicklow Way is echt heel goed. Maar wat moet je als er een paaltje omgevallen op de grond ligt? We hebben even een aantal richtingen uitgeprobeerd, maar besloten al snel terug te gaan naar het omgevallen paaltje. Toen ik het paaltje optilde en rechtop hield werd het ons al snel duidelijk welke kant we op moesten. Gelukkig kwamen we twee joggende Ierse hunks tegen, die ons bevestigden dat we weer op het juiste spoor zaten.Volgens de kaart zou ongeveer eenderde van de afstand voor vandaag over een 'gele weg' gaan. Gelukkig bleek dat geen asfaltweg te zijn maar een halfverharde weg; een hele mooie wandeling. Marianne kreeg nog een blaar op haar kleine teen, maar dankzij de enorme voorraad blarenpleisters die we bij ons hadden was dat probleempje snel opgelost.
Onze B&B heet Kyle House, waar we gastvrij werden ontvangen door Margaret Coogan.
We mochten lekker in de tuin gaan zitten en op mijn vraag of er bier was kregen we beiden een blikje Guinness. Wel werd ons meteen toevertrouwd dat het tevens de laatste waren.
Deze B&B is écht in de middle of nowhere, er is geen enkele winkel of pub in de omgeving. We hadden dus geen andere keuze dan onze avondmaaltijd in de B&B te bestellen. Marianne is vegetariër, en dat blijkt (evenals in Nederland) toch altijd weer een probleem: de keuze was beperkt tot pasta. Zelf koos ik voor gevulde kipfilet. De pasta van Marianna bleek een bord wokkelmacaroni met een vage tomatensaus en gebakken aardappels. Vreemde combi... Dat je in Ierland geen culinaire hoogstandjes moet verwachten bleek ook nu maar weer: de gebakken aardappels hadden ca. 30 seconden in lauwe olie gelegen, waardoor ze vooral vet waren maar niet gebakken. De kipfilet was enorm droog en gevuld met een kleffe broodkruimelpasta; de aardappelpuree was klonteriger en droger dan we ooit hadden gegeten. En er waren veel te gaar gekookte wortelen en broccoli.
We schatten in dat de route voor morgen ca. 24 kilometer zal zijn. We willen op tijd vertrekken want met ons gemiddelde betekent dat al snel 10 uur onderweg zijn (inclusief 2 uur rustpauze). Daarom zijn we al om ongeveer 11 uur gaan slapen. Tsja, wat moet je anders in zo'n gehucht?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten