donderdag 30 juli 2009: The Cliffs en the Burren (en nog veel meer)

Na een bijzonder onstuimige nacht (het regende pijpenstelen en het waaide enorm) zijn we om acht uur opgestaan. We hadden allebei erg onrustig geslapen omdat de deur rammelde en we eigenlijk niet zeker wisten of er nou iemand aan de deur stond te rukken of dat het door de wind kwam. We hadden ons ontbijt pas om negen uur besteld, dus dat gaf ons nog een half uurtje om buiten even wat foto's te maken van de omgeving (op de foto zie je in de verte de Atlantische Oceaan).

Adrian kwam de bestelling opnemen voor het ontbijt, terwijl Bev in de keuken stond en alles klaarmaakte. We kozen beiden voor de scrambled eggs met toast. Ook was er keuze uit verschillende soorten cornflakes, muesli, pruimen en yoghurt.
Bij het ontbijt ontdekten we dat Adrian een (plaatselijke) bekendheid moet zijn, gezien het feit dat er een CD met zijn beeltenis op de cover bij de muziekinstallatie lag. Toen ik hem ernaar vroeg bevestigde hij dat hij Peadar Reilly heel goed kent. Peadar heb ik in 2006 ontmoet in Amsterdam, toen hij daar optrad met de in Doolin wereldberoemde formatie Caher.
Om half tien zijn we naar de Cliffs of Moher (Aillte an Mhothair) gereden. De kliffen bestaan uit kalkzandsteen en strekken zich uit over een lengte van acht kilometer, tussen de dorpen Doolin en Liscannor.

De kliffen rijzen 120 meter op uit de Atlantische Oceaan (an tAigéan Atlantach) bij Hag's Head (Ceann na Cailleach). Het hoogste punt ligt op 230 meter. Halverwege ligt O'Brien's Tower, een ronde stenen uitkijktoren, die in 1835 werd gebouwd.

Het was helder en zonnig weer en daardoor waren de Araneilanden (Oileáin Árann) goed te zien. De kliffen zijn een goed voorbeeld van erosie door de zee: je kunt de duizenden jaren oude sedimentaire lagen gemakkelijk herkennen. Erg indrukwekkend en imposant.

Vervolgens zijn we langs de kustweg richting Ballyvaghan (Baile Uí Bheachain) gereden. Onderweg zijn we gestopt om het prachtige landschap van the Burren (Boireann) te bewonderen.
The Burren is een uniek landschap van kalksteen dat zo'n 300 km² beslaat. Het is bezaaid met megalieten: grote stenen gedenktekens uit de oudheid. De vorming van dit landschap begon ongeveer 300 miljoen jaar geleden, toen het huidige Ierland een ondiepe zee in een tropisch klimaat was. In deze zee leefden kleine diertjes die kalk-skeletjes bevatten. Wanneer deze diertjes stierven vielen ze op de zeebodem, waarna de kalk-skeletjes tijdens een miljoenen jaren durend chemisch proces aan elkaar vastgekit werden.

Zo ontstond een meters dik pakket kalksteen. Dit kalksteenpakket kwam na verloop van tijd boven zeeniveau te liggen en vormde een plateau: The Burren. Opvallend genoeg is het rotsige landschap zeer vruchtbaar en komen er veel planten uit verschillende biotopen voor. Ook leven er veel verschillende dieren.
In de Burren leven al zo’n 5000 jaar mensen. In de bronstijd was het bouwen van rustplaatsen voor de doden zeer belangrijk en dat is te zien aan de overblijfselen, die soms dateren uit 600 voor Christus. Veel dolmens en dúns zijn bewaard gebleven, net als een aantal forten.
Tijdens het ontbijt die ochtend hadden we afgesproken om de rondwandeling met gids te gaan maken door de Burren. Die wandeling zou om 14.30 uur starten en al snel bleek dat we dat niet meer konden halen. Jammer genoeg zitten er maar 24 uren in een dag. We zullen dus nog eens terug moeten naar dit indrukwekkende landschap. Ook het bezichtigen van de Aillwee Caves (een eeuwenoud grottenstelsel onder the Burren) hebben we moeten skippen, puur uit tijdgebrek.
In Ballyvaghan zijn we uiteindelijk gestopt om te gaan lunchen. Lekker op een bankje in de zon gezeten met uitzicht op Galway Bay (Cuan na Gaillimhe) crackers met fenegriekkaas (met dank aan Elsabé, mijn buurvrouw) zitten eten.

Vervolgens zijn we naar de Poulnabrone Dolmen gereden. Dit grafmonument uit het Neoliticum is in de jaren tachtig van de twintigste eeuw afgegraven en daarbij is aangetoond dat het monument diende als graf voor tenminste 33 personen. Omdat ik erg geïnteresseerd ben in de Keltische cultuur vond ik dit grafmonument geweldig om te zien.
Voordat we aan onze vakantie begonnen had Líon al de watervallen van Ennistymon (Inis Díomáin) gevonden op Google. We besloten door te rijden naar Ennistymon en de watervallen te gaan bezichtigen. Bev had ons die ochtend voorzichtig gewaarschuwd dat deze wel eens konden tegenvallen: als het een tijd niet had geregend dan was er niet veel te zien volgens haar.
We zaten nog maar net in de auto toen we borden zagen richting een 'Caherconnel'. Dat is een fort dat bestaat uit een ronde stenen muur. Binnen de ring woonden één of meerdere families met hun dieren. De stenen muur was bedoeld om de vijanden buiten te houden. Buiten de muur waren de verblijven voor het personeel. Het fort is ca. 1500 jaar geleden gebouwd. In 2008 is er nog een bijzonder goed geconserveerde ruimte uitgegraven, waarin het skelet van een 15- à 25-jarige vrouw werd gevonden.

Opnieuw op weg naar Ennistymon. Na een paar kilometer zagen we de restanten van een het kerkje Teampall an Chairn met een kerkhof vol keltische kruizen. Weer stoppen dus om rond te kijken en foto's te maken. In Ierland kun je elke vijf kilometer wel stoppen omdat er iets moois te zien valt. Uiteindelijk lukte het ons om Ennistymon te bereiken. De watervallen waren snel gevonden en we hadden geluk. De enorme regenval van afgelopen nacht zorgde voor een geweldig spektakel.

Bij de plaatselijke take-away haalden we hamburgers en patat, die we bij het denderend geraas van het neerstortende water hebben zitten opeten.

Uiteindelijk zijn we teruggereden naar Doolin, waar we opnieuw in McDermott's Pub zijn beland. Morgenochtend zullen we naar Galway (Gaillimh) rijden en vandaar naar Oughterard (Uachtar Ard), de tweede bestemming van onze vakantie.