Om acht uur opgestaan. Tijdens de nacht had het behoorlijk geregend en het miezerde nu een beetje. De temperatuur bleef steken rond de 15 graden. En dat terwijl het in Nederland 25 graden is!Om half negen zaten we (als eersten) in de eetkamer. Alles ziet er hier ongelofelijk glimmend uit. De vloeren glanzen hier zo verschrikkelijk dat je bang bent om er een stap op te zetten.
We werden beiden overvallen door de vraag of we een 'Irish breakfast' wilden of een 'continental breakfast'. De gedachte aan bonen die rondzwommen in het vet van bloedworst en saucijsjes schrok ons af, dus we kozen snel voor het 'continental breakfast'. Dat bestond uit twee soorten kaas, kaasspread en verschillende soorten brood. En dat terwijl we onszelf scrambled eggs hadden beloofd... :(~ We besloten om dat morgenochtend maar in te halen.
Na het ontbijt zijn we naar de supermarkt gelopen en hebben we een bruin stokbrood gehaald, kaasspread en melk voor vandaag. Toen we terug wilden lopen begon het enorm te plenzen. Zo erg dat we een tijdje hebben staan schuilen om niet kletsnat te worden...
En toen: op naar Connemara National Park (Páirc Naisiúnta Chonamara). Líon had gisteren de hele dag gereden dus nu was het mijn beurt weer. De auto rijdt echt heerlijk en hij gaat zeker mijn keuze beïnvloeden wanneer ik straks in oktober een andere auto ga kopen!
Zoals gewoonlijk was ik weer eens geheel onvoorbereid op weg gegaan. Niet alleen waren we de wegenkaart vergeten, we hadden zelfs niet gekeken hoe we moesten rijden. (Iedereen die mij kent knikt nu vol herkenning...). We hadden dan ook werkelijk geen idee welke kant we op moesten.
Ik herinnerde me dat Annemiek gisteren had verteld dat zij en haar vriendin de 'Fáinne Conamara' (Connemara Loop) hadden gereden. Dit is een grote cirkel dwars door het prachtige landschap van Connemara. Toen we een wegwijzer zagen met de vermelding 'Fáinne Conamara' hebben we die dan ook gekozen. Het landschap is werkelijk adembenemend en we zijn een aantal keren gestopt om foto's te nemen. 
In 1981 had de Franse zanger Michel Sardou een hit met "Les lacs du Connemara". De bijbehorende videoclip liet het Connemaralandschap zien en ik was op slag verliefd. Alleen... ik dacht toen dat Connemara in Frankrijk lag. Dat kwam natuurlijk enerzijds doordat het een Franstalig liedje was, maar mede ook door de manier waarop Michel Sardou het woord uitsprak: ConnemarAAAAAAA. Ik nam me toen al voor het ooit te gaan bezoeken. Pas een aantal jaren geleden hoorde ik dat Connemara in Ierland ligt! http://www.youtube.com/watch?v=l11GyqVu_-o (Klik op de link om het filmpje van destijds te zien.)
Na een tijdje kwamen we aan bij Connemara National Park, volgens velen het mooiste natuurpark van Europa. Pas in 1980 is een gedeelte van het park opengesteld voor het publiek. Het gedeelte dat toegankelijk is voor het publiek is relatief klein, en dat viel me erg tegen. Er is een aantal wandelroutes die allemaal in elkaar overlopen, waardoor je ze naar wens kunt verlengen of verkorten. Gelukkig was het intussen droog geworden, maar er stond een keiharde, steenkoude wind. We besloten om de Diamond Hill te beklimmen, een 'berg' van 442 meter hoog. 
We zijn tot ongeveer halverwege gekomen. Het pad daar werd erg steil en door de keiharde wind vonden we het beiden niet erg verantwoord om nog hoger te gaan. Later baalden we er een beetje van dat we de top niet hebben gehaald. Alweer een reden om nog een keertje terug te gaan! 
Eenmaal beneden hebben we op het besloten terras van het informatiecentrum lekker in de zon het stokbrood met kaas en kaasspread zitten opeten. Daar werd ik er weer pijnlijk aan herinnerd dat ik geen zakmes bij me had, omdat dat in mijn handbagage was blijven zitten en op Schiphol in beslag werd genomen. Mijn mooie, multifunctionele Zwitserse zakmes zit nu in de broekzak van een douanebeambte... Ja, ik weet het: dom... Maar echt: er komt een dag dat ik eerst zal nadenken alvorens iets te doen ;-)
Na het ontbijt zijn we naar de supermarkt gelopen en hebben we een bruin stokbrood gehaald, kaasspread en melk voor vandaag. Toen we terug wilden lopen begon het enorm te plenzen. Zo erg dat we een tijdje hebben staan schuilen om niet kletsnat te worden...
En toen: op naar Connemara National Park (Páirc Naisiúnta Chonamara). Líon had gisteren de hele dag gereden dus nu was het mijn beurt weer. De auto rijdt echt heerlijk en hij gaat zeker mijn keuze beïnvloeden wanneer ik straks in oktober een andere auto ga kopen!
Zoals gewoonlijk was ik weer eens geheel onvoorbereid op weg gegaan. Niet alleen waren we de wegenkaart vergeten, we hadden zelfs niet gekeken hoe we moesten rijden. (Iedereen die mij kent knikt nu vol herkenning...). We hadden dan ook werkelijk geen idee welke kant we op moesten.
Ik herinnerde me dat Annemiek gisteren had verteld dat zij en haar vriendin de 'Fáinne Conamara' (Connemara Loop) hadden gereden. Dit is een grote cirkel dwars door het prachtige landschap van Connemara. Toen we een wegwijzer zagen met de vermelding 'Fáinne Conamara' hebben we die dan ook gekozen. Het landschap is werkelijk adembenemend en we zijn een aantal keren gestopt om foto's te nemen. In 1981 had de Franse zanger Michel Sardou een hit met "Les lacs du Connemara". De bijbehorende videoclip liet het Connemaralandschap zien en ik was op slag verliefd. Alleen... ik dacht toen dat Connemara in Frankrijk lag. Dat kwam natuurlijk enerzijds doordat het een Franstalig liedje was, maar mede ook door de manier waarop Michel Sardou het woord uitsprak: ConnemarAAAAAAA. Ik nam me toen al voor het ooit te gaan bezoeken. Pas een aantal jaren geleden hoorde ik dat Connemara in Ierland ligt! http://www.youtube.com/watch?v=l11GyqVu_-o (Klik op de link om het filmpje van destijds te zien.)Na een tijdje kwamen we aan bij Connemara National Park, volgens velen het mooiste natuurpark van Europa. Pas in 1980 is een gedeelte van het park opengesteld voor het publiek. Het gedeelte dat toegankelijk is voor het publiek is relatief klein, en dat viel me erg tegen. Er is een aantal wandelroutes die allemaal in elkaar overlopen, waardoor je ze naar wens kunt verlengen of verkorten. Gelukkig was het intussen droog geworden, maar er stond een keiharde, steenkoude wind. We besloten om de Diamond Hill te beklimmen, een 'berg' van 442 meter hoog. We zijn tot ongeveer halverwege gekomen. Het pad daar werd erg steil en door de keiharde wind vonden we het beiden niet erg verantwoord om nog hoger te gaan. Later baalden we er een beetje van dat we de top niet hebben gehaald. Alweer een reden om nog een keertje terug te gaan! Eenmaal beneden hebben we op het besloten terras van het informatiecentrum lekker in de zon het stokbrood met kaas en kaasspread zitten opeten. Daar werd ik er weer pijnlijk aan herinnerd dat ik geen zakmes bij me had, omdat dat in mijn handbagage was blijven zitten en op Schiphol in beslag werd genomen. Mijn mooie, multifunctionele Zwitserse zakmes zit nu in de broekzak van een douanebeambte... Ja, ik weet het: dom... Maar echt: er komt een dag dat ik eerst zal nadenken alvorens iets te doen ;-)Tegen zes uur zijn we teruggegaan. Onderweg gestopt in Recess (Sraith Salach, dat zoveel betekent als 'vies stuk grond') omdat we de 'Connemara Giant' zagen: een standbeeld van een 
reus. Ook daar weer even gestopt en foto's gemaakt.
reus. Ook daar weer even gestopt en foto's gemaakt. Toen we 's avonds terug waren in Oughterard hadden we beiden nog wel trek in iets te eten, maar niet een hele maaltijd. We besloten de afhaal-Chinees te proberen (ja echt, die hebben ze daar!). We kozen voor de crispy chicken spring rolls, in de veronderstelling dat we een loempia zouden krijgen. We kregen echter per persoon twee piepkleine gefrituurde rolletjes, waar amper vulling in zat. Niet echt lekker. Reden dus om maar weer de pub (The Boat Inn) in te duiken! Nou ja, elke reden is natuurlijk goed genoeg om nog even de pub in te duiken...
Uiteindelijk om een uur of elf naar bed gegaan omdat we allebei best moe waren. Gelukkig was het vandaag wel droog gebleven maar door de keiharde wind voelde de 15 graden nóg kouder aan.
Uiteindelijk om een uur of elf naar bed gegaan omdat we allebei best moe waren. Gelukkig was het vandaag wel droog gebleven maar door de keiharde wind voelde de 15 graden nóg kouder aan.
1 opmerking:
http://reisierland-sv2.blogspot.com
Een reactie posten