Zaterdag, 4 september (Banagher-Athlone-Dublin-Den Haag-Berkenwoude)

Om precies tien uur kwam Rose aanrijden. Ze had haar kinderen bij zich, twee jongetjes met de namen Seán en Kevin. De Keltische roots van de oudste waren overduidelijk: rood haar en groene ogen met gouden stippels. Net zoals de Ier die ik een paar jaar geleden heb gekend en wiens schuld het is dat ik nu nog steeds de Ierse taal studeer. Ook hij had rossig haar en onwaarschijnlijk groene ogen met gouden stippels.
Zoals alle Ieren rijdt Rose als een bezetene over de veel te smalle weggetjes. Door de vele gaten in de weg vlieg je steeds bijna met je hoofd door het dak van de auto.
In Athlone hebben we eerst met zijn allen koffie en thee gedronken in een supermodern winkelcentrum met prachtige winkels. Daarna zette Rose ons af voor het busstation. Uiteraard hebben we haar uitbundig bedankt en het benzinegeld (dat ze absoluut niet wilde aanpakken) achtergelaten op de autostoel.
Na een kwartiertje kwam de bus al. Het was heel warm in de bus en de airco deed het niet. De chauffeur was rond de vijfenzestig jaar. Doordat we schuin achter hem zaten konden we precies zien wat hij deed. Ook hij reed aardig hard. Geen probleem, daar wen je aan in Ierland. Maar wat me meer verontrustte: hij had zichtbaar last van de warmte en hij wreef voortdurend met zijn hand over zijn gezicht en over zijn voorhoofd. Ieren zijn helemaal niet gewend aan warm weer. Ook dronk hij steeds water uit een flesje dat hij bij zich had. Hij zag er uit alsof hij elk moment kon bezwijken.... Gelukkig deed hij dat niet en hij zette ons netjes af bij het busstation in Dublin. Vandaar moesten we nog met de bus naar het vliegveld.
Op het vliegveld moesten we via de nieuwe pier naar ons vliegtuig. Wat een eind lopen zeg, het lijkt Schiphol wel! Natuurlijk nog lekker een halve pint Guinness gedronken voordat we uiteindelijk konden instappen. Een halve pint (geen hele) omdat ik niet wil gaan plassen in het vliegtuig...
Het vliegtuig had kennelijk wind mee, want we deden er net iets meer over dan een uur voordat we weer op Schiphol landden. Onze koffers rolden redelijk snel van de band, zodat we meteen richting kaartjesautomaten konden om onze treintickets naar Den Haag te kopen.
Omdat we beiden gaar waren van het reizen besloten we eerst bij Burger King nog iets te eten. Ik koos voor een dubbele cheeseburger met een soort krinkelfrietjes van aardappelpuree. Op zich best lekker, maar jammer dat de frietjes (net zoals bij McDonalds overigens) altijd half koud zijn. Het is maar zelden dat je lekker warme frietjes krijgt.
De treinen hadden vertraging (nee, mij hoor je daar geen grapjes over maken) en we moesten een kwartier langer wachten. Ook op de tram in Den Haag moesten we een kwartier wachten.
Ik startte mijn auto in de hoop dat het lampje 'service' niet zou gaan branden. Maar helaas: opnieuw klonk het alarmsignaal en ging het lampje branden. Met een grote lamp heb ik in mijn auto het boekje zitten doorlezen dat vertelt wat je moet doen in zo'n geval. Uit de aanwijzingen maakte ik op dat het niet de olie kon zijn. Wat het wel kon zijn varieerde van 'problemen met de vering' tot 'versleten remblokken'.
Maaarrr…. na een paar keer starten bleef het lampje uit. En gedurende de hele rit naar Berkenwoude ging het lampje niet meer aan. Heel vaag natuurlijk…