Het aanmeren in Banagher verliep niet geheel probleemloos. Er waren veel open plaatsen in de zogenaamde 'vorken', maar door de harde wind stond er een enorme stroming. Telkens als de boot recht voor de ingang lag, dreef hij onmiddellijk weer weg. Zelf zou ik het na twee pogingen hebben opgegeven en de boot hebben afgemeerd aan de zijkant van de vorken. Maar dat was Jacky's eer te na. Ze bleef dapper proberen om de boot in de door ons uitgekozen vork te krijgen. Gelukkig kregen we hulp van een galante heer, die op de boot sprong en ons hielp met aanmeren. Niet lang daarna kwam er een controleur van de bootverhuurmaatschappij om te kijken of alles met de boot in orde was. En.... of we de boot even aan de zijkant van de vorken konden aanmeren, zodat deze kon worden afgetankt en de sceptic tank leeggepompt... We hebben hem gevraagd om dat even voor ons te doen en natuurlijk vond hij het geen probleem. Hij legde de boot even later netjes terug in de vork met de achterkant tegen de steiger, zodat we 's avonds in de ondergaande zon konden zitten.
Tijd om Banagher (Iers: Beannchar na Sionna, dat "de plaats van de puntige rotsen in de Shannon" betekent) te gaan verkennen. Banagher is niet groot, ca. 1750 inwoners. Ook hier een standbeeld voor IRA-activisten die door de Engelsen waren ge-executeerd.
De algemene indruk die je krijgt is een beetje die van vergane glorie. Er staan veel gebouwen en huizen leeg en/of te koop. Bij veel van de leegstaande huizen zijn de ramen ingegooid. Op de kaart stond dat er twee kerken waren en een kasteel. De kerken hadden we snel gevonden. 
In de eerste kerk heb ik een kaarsje gebrand. In het bijzonder voor Sylvia, mijn vriendin die enkele maanden eerder was overleden aan de gevolgen van borstkanker. Sylvia en ik hadden altijd het idee om nog eens samen naar Ierland te gaan. Maar we hebben te lang gewacht. Uiteindelijk mocht ze niet meer vliegen vanwege een tumor in haar hoofd. Maar het kaarsje was ook voor iedereen waarvan ik afscheid heb moeten nemen in mijn leven. Daarna op zoek naar het kasteel. Een local wist na heeeel lang nadenken de locatie en we gingen op pad. We vonden een richtingbord, maar daarop stond niet hoe ver het was. En omdat Jacky last had van haar knie besloten we om het kasteel maar over te slaan en (ja, alweer) een pint Guinness te gaan drinken. We streken neer op een groot terras van een pub. Binnen aan de bar raakte ik aan de praat met een aantal Ierse mannen die daar naar een voetbalwedstrijd zaten te kijken. Zij verzekerden me dat dit de mooiste zomer in Ierland was sinds vier jaar. We besloten om ons 'laatste avondmaal' die avond in dezelfde pub te gaan eten.
Nadat we lekker hadden uitgerust op het terras hebben we een paar boodschappen gedaan, voordat we teruggingen naar de boot.
Want die moest nog worden schoongemaakt! We zijn aan het soppen geslagen om de boot van binnen en buiten weer lekker schoon te krijgen.
Om zeven uur opnieuw naar het dorp gelopen om te gaan eten. Zelf nam ik een salade met gebakken stukjes kip als voorgerecht. Jacky koos voor een pasteitje met kip. Dat zag er een beetje anders uit dan we thuis gewend zijn: het (ongebakken) pasteibakje zat vol met grote stukken kipfilet met een klein beetje saus. Als hoofdgerecht namen we beiden een steak.
Halverwege de maaltijd kwam Rose, de vriendin van Jacky langs. Rose woont in Ballinasloe, dat niet zo ver van Banagher ligt. Rose en Jacky hadden elkaar lang niet gezien en hadden dus veel bij te praten. Ook was Rose natuurlijk nieuwsgierig naar 'onze' boot, en na het eten hebben we haar natuurlijk meegenomen naar de boot, waar we nog lekker een uurtje hebben zitten kletsen.
Op dat moment werd het weer pijnlijk duidelijk dat vooruitdenken niet mijn sterkste punt is. We hadden helemaal niet gecheckt hoe we van Banagher in Dublin moesten komen en toen we daaraan dachten was het kantoortje van de bootverhuurmaatschappij al gesloten. Navraag bij een concurrerende bootverhuurmaatschappij leerde dat er geen bus vertrok vanaf Banagher. Gelukkig bood Rose spontaan aan om ons zaterdagochtend naar Athlone te brengen. Echt lief van haar!
's Avonds om een uur of negen ben ik nog even in mijn eentje richting het dorpje gelopen. Even heen en terug over de brug gelopen en een stukje het dorp in. Ik was eigenlijk van plan in de richting van het vermeende kasteel te gaan lopen, maar het was al heel donker en de weg was onverlicht. Al was ik gestruikeld over een kasteel, dan nog zou ik het waarschijnlijk niet hebben gezien...
Nadat we lekker hadden uitgerust op het terras hebben we een paar boodschappen gedaan, voordat we teruggingen naar de boot.
Want die moest nog worden schoongemaakt! We zijn aan het soppen geslagen om de boot van binnen en buiten weer lekker schoon te krijgen.Om zeven uur opnieuw naar het dorp gelopen om te gaan eten. Zelf nam ik een salade met gebakken stukjes kip als voorgerecht. Jacky koos voor een pasteitje met kip. Dat zag er een beetje anders uit dan we thuis gewend zijn: het (ongebakken) pasteibakje zat vol met grote stukken kipfilet met een klein beetje saus. Als hoofdgerecht namen we beiden een steak.
Halverwege de maaltijd kwam Rose, de vriendin van Jacky langs. Rose woont in Ballinasloe, dat niet zo ver van Banagher ligt. Rose en Jacky hadden elkaar lang niet gezien en hadden dus veel bij te praten. Ook was Rose natuurlijk nieuwsgierig naar 'onze' boot, en na het eten hebben we haar natuurlijk meegenomen naar de boot, waar we nog lekker een uurtje hebben zitten kletsen.
Op dat moment werd het weer pijnlijk duidelijk dat vooruitdenken niet mijn sterkste punt is. We hadden helemaal niet gecheckt hoe we van Banagher in Dublin moesten komen en toen we daaraan dachten was het kantoortje van de bootverhuurmaatschappij al gesloten. Navraag bij een concurrerende bootverhuurmaatschappij leerde dat er geen bus vertrok vanaf Banagher. Gelukkig bood Rose spontaan aan om ons zaterdagochtend naar Athlone te brengen. Echt lief van haar!'s Avonds om een uur of negen ben ik nog even in mijn eentje richting het dorpje gelopen. Even heen en terug over de brug gelopen en een stukje het dorp in. Ik was eigenlijk van plan in de richting van het vermeende kasteel te gaan lopen, maar het was al heel donker en de weg was onverlicht. Al was ik gestruikeld over een kasteel, dan nog zou ik het waarschijnlijk niet hebben gezien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten