Na het ontbijt lekker een uurtje in de zon gaan zitten want het is alweer schitterend weer!
Om kwart over tien zijn we vertrokken. Allereerst door de sluis van Athlone gevaren, de laatste sluis van onze trip.
Onze eindbestemming voor vandaag is Clonmacnoise. Hier had ik hele hoge verwachtingen van. Clonmacnoise (Iers: Cluain Mhic Nóis, dat 'Weide van de Zonen van Nós' betekent) werd gesticht in 545 door de heilige Ciarán op het punt waar de belangrijkste oost-west landroute (door moerassen van centraal Ierland) de noord-zuid waterroute (de Shannonrivier) kruist. 
Door zijn strategische ligging werd Clonmacnoise een centrum van religie, onderwijs, vakmanschap en handel. In de 9de eeuw was het bekend in heel Ierland. Vele van de hoge koningen van Tara zijn hier begraven.
Clonmacnoise werd herhaaldelijk aangevallen door Vikingen, Noormannen en andere Ierse strijdkrachten. De eerste gebouwen waren opgetrokken uit hout en overleefden die aanvallen niet. In de 10de eeuw werden zij vervangen door stenen gebouwen en Clonmacnoise werd een bisdom. Hier zijn vele vondsten gedaan van Keltisch goud- en zilverwerk, die zijn tentoongesteld in het museum van oudheden in Dublin.
In de 13de eeuw bouwden de Noormannen een kasteel naast het klooster. Uiteindelijk werden alle gebouwen verwoest tijdens een aanval van het Engelse garnizoen uit Athlone. Clonmacnoise werd een ruïne. Gelukkig bleef een aantal van de oudste 'high crosses' uit Ierland overeind, evenals de round towers. Een mystieke locatie dus!
Clonmacnoise bleek inderdaad geweldig interessant. Eerst hebben we de introductievideo bekeken in een speciale filmkamer. Daarna hebben we lang rondgelopen tussen de Keltische ruïnes. Toen we moe waren van het slenteren hebben we aan de voet van een round tower heerlijk in de zon gelegen.
Laat in de middag besloot ik om ook het nonnenklooster te gaan bezoeken, dat op ca. een halve kilometer van Clonmacnoise ligt. Jacky bleef liever in de zon liggen. 
De weg naar het nonnenklooster was geheel verlaten, evenals het klooster zelf. Ik kon het niet helpen te denken dat als er iemand kwaad zou willen, ik zonder enig spoor achter te laten compleet van de wereld zou kunnen verdwijnen. Maar hé, dit is Ierland. Daar kun je nog in je eentje ronddwalen over smalle landweggetjes en bij ruïnes.
We hadden in Lanesborough spaghetti en een saus gekocht voor het avondeten. Samen met ons lagen er nog vijf andere boten die de nacht hier zouden doorbrengen, in the middle of nowhere.In de ruïnes van het kasteel zat een enorm gat en ik had berekend dat als de zon zou ondergaan, hij op een bepaald moment zichtbaar zou moeten zijn door dat gat heen.
Tegen zonsondergang besloot ik te kijken of ik daarvan een leuke foto kon maken. Het wachten op 'het' moment duurde erg lang. Maar het was prachtig weer en de locatie was perfect. Geen enkele reden tot klagen dus. Uiteindelijk 'mijn' fotomoment gekregen!
Toen het al helemaal donker was hebben we nog lang op het achterterras van de boot gezeten en genoten van de magische omgeving. Gelukkig zijn de Scandinavische mannen in de boot naast ons niet luidruchtig, ze gingen zelfs erg vroeg slapen. Wat moet je anders zo ver van de bewoonde wereld, zonder winkels en pubs in de buurt?
Het water is glashelder en je zag regelmatig grote vissen boven het water uit springen. Grappig ook om te zien dat tegen de avond, als de maan opkomt, het water rimpelloos stil wordt. Met op de achtergrond de silhouetten van de round towers een betoverend gezicht. Het woord 'stilte' heeft voor mij een nieuwe dimensie gekregen.
Omdat het heel donker was kon je een prachtige sterrenhemel zien. Ik heb twee vallende sterren gezien (hoe mystiek kun je het hebben!) en natuurlijk een wens gedaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten