Dinsdag, 26 april 2011

Om half acht al opgestaan. We wilden vroeg ontbijten omdat we vandaag weer verder zullen trekken. Onze volgende B&B staat in Manorhamilton, county Leitrim. Maar eerst gaan we onderweg nog mooie dingen zien!

Opnieuw met de heren opgravers van Newgrange zitten ontbijten. Ze gingen al vroeg op pad. Leuke baan, lekker in de grond spitten en allemaal mooie, oude dingen opgraven.

Edith nam opnieuw een gebakken ei, zelf heb ik alleen muësli gegeten en bruin brood met kaas. Na het ontbijt hebben we de koffers naar beneden gezeuld, afgerekend en afscheid genomen van Irene. We gaan nu eerst naar Loughcrew (Iers: Sliabh na caillí, ofwel berg van de heks).

Ook dit is weer een oude grafheuvel. Bijzonder is dat je een paar kilometer verderop een sleutel kunt ophalen, waarna je zelf in de graftombe mag rondkijken. Voor de ingang van de grafheuvel staat de zogenaamde 'heksenstoel'. Als je daarin gaat zitten, mag je een wens doen.

Natuurlijk zijn Edith en ik er even gaan zitten! (En nee, mijn wens hou ik voor mezelf!).

Om de grafheuvel heen zijn ook drie steencirkels, erg indrukwekkend.

Edith heeft een 'heksenritueel uitgevoerd, het zogenaamde Bealtaine ritueel. Heel bijzonder om een keer gezien te hebben.

Om half één zijn we richting Manorhamilton gegaan, onze volgende stop voor twee nachten. Omdat we vlak langs de grens met Noord-Ierland reden kreeg ik om de haverklap een smsje: welkom in het Verenigd Koninkrijk of: welkom in de republiek Ierland. Een beetje irritant!

Het is 17 graden, half bewolkt maar wel droog.
Manorhamilton zelf hadden we snel gevonden, maar de B&B was wel even zoeken. We besloten de auto te parkeren en te voet verder te gaan en de weg te vragen. Gelukkig vonden we een Ier op straat (Jerry) die meteen bereid was om voor ons uit te rijden. Gelukkig voor ons wist hij ook waar we onze auto hadden geparkeerd, want die konden we niet meer vinden. TE grappig!
Jerry bracht ons naar Caithleen, onze volgende 'bean an tí'. We werden wederom hartelijk verwelkomd. Toen we haar vroegen waar we in het dorp iets konden eten, legde Caithleen ons uit dat er weinig te doen was in het dorp vandaag. Er waren namelijk twee dodenwakes die avond; één voor de postbode die recent was overleden (en die natuurlijk bekend was in het hele dorp) en één voor een vriendin van een vriendin, die op 33-jarige leeftijd was vermoord. Ze hoopte dat de dader levenslang zou krijgen. Maar, zo vertelde ze, hij moest in Engeland terechtstaan (waar de moord was gepleegd) en dat betekende dat, zelfs al zou hij levenslang krijgen, hij na 20 jaar weer vrij zou zijn. Dit in tegenstelling tot in Ierland, waar levenslang ook werkelijk levenslang kon zijn. Yeah, tell me about it!

We hebben wat rondgekeken in het dorpje, dat een beetje shabby indruk maakte. In de kerk hebben we een kaarsje gebrand, waarna we zijn gaan eten in de Milestone Bar.

Edith koos voor een veggieburger en zelf heb ik lasagne genomen, dat in Ierland altijd wordt geserveerd met een berg patat.

Na het eten hebben we nog een stuk gelopen in een nabijgelegen bos. Maar omdat het eigenlijk al TE donker was zijn we niet te ver gegaan. Stel je voor dat je daar midden in de nacht verdwaalt!

Toen we terugkwamen zagen we dat Caithleen terug was van de dodenwake en dat onze ontbijttafel voor morgenochtend al was gedekt. We hebben ons ontbijt besteld om kwart over acht.